Εαυτός, δεσμεύσεις και ψυχική ελευθερία

Θέλεις να κόψεις τους κόμπους που δεν μπορείς να λύσεις. Ξέρεις όμως ότι αυτοί θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Θέλεις να αποφύγεις αυτό με το οποίο έρχεσαι αντιμέτωπος ξανά και ξανά. Βλέπεις όμως ότι δεν μπορείς, επειδή εκεί ακριβώς, βρίσκεσαι εσύ. 

Θέλεις να φύγεις από 'κει που, μόνος σου επιλέγεις να πας. Ξέρεις όμως ότι δεν είναι αυτή η λύση. 

Βλέπεις τους ''κόμπους'' σαν εχθρούς. Δεν ξέρεις όμως ότι αυτός που βλέπεις σαν εχθρό, είναι ο εαυτός σου.

Θέλεις να απομακρύνεσαι από αυτό που δεν μπορείς να λύσεις. Από ό, τι σε θυμώνει, σε απελπίζει, σε πονά, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι χάνεις τον έλεγχο. Τι πιο λογικό; 

Όμως με έναν τρόπο μαγικό, εκεί επιστρέφεις πάντα. 

Κι αν δεν επιστρέφεις, συναντάς το επόμενο ''άλυτο πρόβλημα''. Που όμως ξέρεις ότι κάτι κοινό έχει με το προηγούμενο. 

Γιατί αυτό που συναντάς τελικά, δεν είναι το πρόβλημα αλλά ο ίδιος σου εαυτός απέναντι στο πρόβλημα. 

Αυτό που συναντάς είναι ο δικός σου μοναδικός τρόπος να βλέπεις, να ακούς, να κρίνεις... να βιώνεις τον κόσμο και ό, τι περιέχεται σε αυτόν. 

Μπορείς να απομακρυνθείς από τους ''κόμπους'', όχι όμως από τον εαυτό σου. 

Αυτός θα είναι πάντα εκεί. Σε κάθε δυσκολία, σε κάθε σχέση-''κόμπο''... σε κάθε συνάντηση της ζωής. 

Δε βρίσκεται στη φυγή η ελευθερία. 

Βρίσκεται εκεί απ' όπου επιλέγεις να φεύγεις, αλλά ταυτόχρονα δε φεύγεις ποτέ. Σε όλες εκείνες τις διπλές καταστάσεις των ''πρέπει'' και των ''θέλω'' σου. 

Εκεί είναι η απόλυτη δέσμευσή σου, εκεί και η ελευθερία σου...