Αλλά πώς να μιλήσεις γι' αυτό που αισθάνεσαι;
Πώς να μιλήσεις για συναισθήματα, αφού κάθε φορά που το κάνεις στρέφεσαι είτε προς εσένα τον ίδιο, είτε προς τους άλλους.
Πάντα κάποιος πρέπει να φταίει για την ύπαρξή τους.
Είτε εσένα τον ίδιο ενοχοποιείς που αισθάνεσαι έτσι, είτε τον άλλον.
Θέλεις να φύγεις χωρίς να πεις τίποτα. Θέλεις να φύγεις για να γλιτώσεις. Μόνο έτσι θα σώσεις τον εαυτό σου.
Από τους άλλους φεύγεις εύκολα. Από τον εαυτό σου όμως;
Μ’ αυτές τις σκέψεις, μόνο η σιωπή έχει λόγο ύπαρξης.
Μία σιωπή που χρησιμοποιείται στη θέση της έκφρασης, αντί να δίνει τη θέση της σε αυτή.
Μία σιωπή μέσα στην οποία όλα μπορεί να εννοούνται και τίποτα να μην εννοείται τελικά.
Μία σιωπή που σε κάνει να αναμασάς και να καταπίνεις όλα όσα έχεις να πεις.
Μ’ αυτή την έννοια, μία σιωπή που δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά μόνο δηλητηριάζει.
Καθετί που σου παίρνει τις λέξεις από το στόμα είναι δηλητήριο.
Κι αν η σιωπή δώσει τη θέση της στο λόγο, τότε θα 'ναι για να κατηγορήσεις τον απέναντι γι' αυτό που αισθάνεσαι.
Έχεις άραγε ποτέ αναλογιστεί πώς ακριβώς αισθάνεσαι; Ποια είναι η αφορμή αυτού του συναισθήματος; Πόσο συχνά κάνει την εμφάνισή του; Σε σχέση με ποια γεγονότα και ποιους ανθρώπους αναδύεται; Υπό ποιες συνθήκες; Υπό ποιες σκέψεις σου; Πότε το συναίσθημα αυτό, ή παρόμοια με αυτό, αναδύθηκε για πρώτη φορά; Με ποιον τρόπο εδραιώθηκε; Πώς το βοήθησες να εδραιωθεί;
Μία πρώτη απόπειρα για απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, σε αποπροσανατολίζει.
Σε απομακρύνει από τον τρόπο που έχεις μάθει να βλέπεις τα πράγματα.
Παύεις να στρέφεις το βλέμμα σου, ή στον έναν, ή στον άλλον.
Μαθαίνεις να το στρέφεις και στον έναν, και στον άλλον.
Αυτός ο τρόπος δεν κατηγορεί, ούτε ενοχοποιεί.
Αυτός ο τρόπος δεν ‘’πιάνει από το γιακά’’ τον εαυτό να τον ρωτήσει το ‘’γιατί’’. Ούτε ρίχνει ευθύνες στον άλλον.
Επιτρέπει στα συναισθήματα να υπάρχουν, όποια κι αν είναι αυτά, όσο δύσκολα κι αν είναι, όποια κι αν είναι η έντασή τους.
Πρόκειται για έναν τρόπο απλό και ταυτόχρονα πολύπλοκο. Γιατί προσεγγίζει τα συναισθήματα σαν ''σημεία'' μέσα σε πλέγματα σχέσεων, μέσα σε περιπλεγμένα δίκτυα της ανθρώπινης επικοινωνίας. Πλέγματα και δίκτυα ανθρώπινων σχέσεων που δεν αφορούν μόνο το παρόν, αλλά και το παρελθόν.
Όταν έχεις κάνει αυτόν τον τρόπο δικό σου, μετακινείσαι ένα βήμα από την αρχική σου θέση.
Τότε η σιωπή χάνει το νόημά της.
Το να βρίσκεις τον τρόπο να μιλάς για τα συναισθήματά σου χωρίς απαραίτητα να κατηγορείς τον άλλον για αυτά, σημαίνει πως έχεις κάνει μία πρώτη, ουσιαστική συνάντηση με τον εαυτό σου και τη θέση σου μέσα στα δικά σου δίκτυα σχέσεων.
Αυτός ο τρόπος, εκτός των άλλων, σου δείχνει πώς να εναρμονίζεις τα κομμάτια του εαυτού σου, πώς να τα αγαπάς , πώς να τα φροντίζεις. Όλα τα κομμάτια, όπως κι αν το καθένα αισθάνεται.
Όταν βρίσκεις τον τρόπο, απελευθερώνεσαι. Γιατί μπορείς να μιλήσεις για τα συναισθήματά χωρίς να νιώθεις ένοχος για αυτά, από την άλλη χωρίς να κατηγορείς τους άλλους για αυτά.
Αυτός ο τρόπος σε λυτρώνει. Σε απελευθερώνει. Είναι πηγή σοφίας και ζωής.
Όταν τον αποκτάς, έχεις αποκτήσει και επίγνωση της θέσης του εαυτού σου στη σχέση σου με τους άλλους... τη θέση του εαυτού σου μέσα στην ''αλυσίδα'' των γεγονότων.
Μίας θέσης που σε κάνει να μαθαίνεις σιγά-σιγά, ότι κάπου ‘’στο μεταξύ’’ της σχέσης χτίζονται και τρέφονται τα συναισθήματα. Ότι κάπου στο ανάμεσα, σε έναν τόπο μυστικό, μέσα στη σχέση και ταυτόχρονα έξω από ‘σένα και τον άλλον, βρίσκεται το μεγαλύτερο νόημα, οι πραγματικές ερωτήσεις, οι πολυπόθητες απαντήσεις...
