Αγάπη... Η αγάπη που απελευθερώνει ή αγάπη που εγκλωβίζει;
Σαν τη μητέρα που αγαπάει με τέτοιο τρόπο, ώστε της είναι αδύνατο να το αφήσει να φύγει από κοντά της. Έτσι δείχνει την αγάπη της. Έτσι νοιάζεται. Έτσι φροντίζει. Έτσι έχει μάθει πως είναι η αγάπη. Έτσι απαντάει κι η ίδια στον εαυτό της κάθε φορά που νιώθει ελλιπής ως μητέρα. Σύμφωνα με την ίδια, ''έτσι αγαπά η καλή μητέρα''.
Ή...
Σαν τη μητέρα που αγαπάει το παιδί της με τέτοιο τρόπο, ώστε να του επιτρέπει να φεύγει από κοντά της κάθε φορά που αυτό το έχει ανάγκη, και ταυτόχρονα να έχει την αγκαλιά της ανοιχτή κάθε φορά που επιστρέφει κοντά της αναζητώντας μια δόση σιγουριάς και ασφάλειας.
Εκτίμηση... Η εκτίμηση που δείχνει αποδοχή ή εκτίμηση που κρίνει;
Η εκτίμηση που συνοδεύεται από ένα ''αλλά''... Ή η εκτίμηση που ''μιλάει'' για πλήρη και -άνευ όρων- αποδοχή του εαυτού;
Σαν τη μητέρα που παρακολουθεί κάθε ''βήμα'' του παιδιού της, αλλά ταυτόχρονα θέτει ανησυχίες για το επόμενο. Σαν τη μητέρα που βλέπει αυτό που είναι το παιδί της, μιλώντας του ωστόσο για αυτό που τα άλλα παιδιά είναι. Σαν τη μητέρα που στρέφει το βλέμμα της αλλού, περιμένοντας και ''ζητώντας'' από το παιδί να φτάσει εκεί που επιθυμεί η ίδια για το παιδί της να φτάσει... Που μιλάει και σκέφτεται, όχι για αυτό που είναι, αλλά για αυτό που δεν είναι το παιδί της...
Ή...
Σαν τη μητέρα που αναγνωρίζει και εκτιμά κάθε νέο βήμα του παιδιού της, γνωρίζοντας ότι αυτή η αναγνώριση είναι αρκετή για να υπάρξει επόμενο. Σαν τη μητέρα που αποδέχεται το παιδί της γι' αυτό που είναι και γι' αυτό που δεν είναι. Σαν τη μητέρα που κρατά το βλέμμα της στραμμένο σε αυτό που της δείχνει το παιδί της, χωρίς να έχει την επιθυμία να μεταφέρει το βλέμμα της σε αυτό που φανταζόταν ότι θα της δείξει το παιδί της.
Κάλεσμα... Το κάλεσμα που αφήνει χώρο στα ''όχι'' ή το κάλεσμα που απαιτεί όλα τα ''ναι'';
Το κάλεσμα που αφήνει το χώρο της επιλογής; Ή το κάλεσμα που δεσμεύει και απαιτεί;
Κριτική... Αυτή που σε κάνει να προχωράς μπροστά ή αυτή που σε οδηγεί να κάνεις βήματα προς τα πίσω;
Σαν το ζευγάρι που ο ένας ασκεί κριτική στον άλλον, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον.
Ή...
Σαν το ζευγάρι που μπορεί ο καθένας να μιλά για τα συναισθήματά του χωρίς να κατηγορεί τον άλλον γι' αυτά. Που ασκεί κριτική ο ένας στον άλλον, χωρίς αυτή η κριτική να είναι απόδοση ευθυνών ή κατηγοριών του ενός προς τον άλλον. Κριτική που οδηγεί τον καθένα να έρθει σε πλήρη επαφή με τα συναισθήματά του... Και ως τέτοια, που ενισχύει τη δυναμική του ζευγαριού, απομακρύνοντάς το από τακτικές απόδοσης ευθυνών, αναζήτησης ''φταίχτη'' και ''χρωματισμού'' συμπεριφορών ως ''καλές'' ή ''κακές''... Οδηγώντας το να ''χτίσει'' το δικό του κόσμο που, παρόλο που θα διαφέρει από εκείνον των πατρικών οικογενειών, θα αποτελεί έναν κόσμο ασφαλή και γεμάτο ευκαιρίες για δημιουργικότητα.
Φυγή... Η φυγή μέσα σε ένα πλαίσιο ελευθερίας επιλογών ή η φυγή που γεμίζει ενοχές;
Σαν τη μητέρα που, σε ένα πρώτο επίπεδο μιλάει για την ευχαρίστησή της κάθε φορά που το παιδί της κάνει τα πρώτα του ενήλικα βήματα έξω από την οικογένειά του αλλά, σε ένα δεύτερο επίπεδο, αρρωσταίνει με αποτέλεσμα το παιδί να επιστρέφει στην πατρική οικογένεια νιώθοντας ότι η παρουσία του εκεί είναι απαραίτητη.
Ή...
Σαν τη μητέρα που παρακολουθεί σιωπηλά την αυτονόμηση και τα βήματα του παιδιού της έξω από την οικογένεια. Σαν τη μητέρα που βρίσκεται σε μία θέση... ''τόσο κοντά, όσο και μακριά'', γεμίζοντας το κενό της ''άδειας φωλιάς'' με ''δράσεις'' που στρέφονται στη φροντίδα του εαυτού της ή της σχέσης της με το σύζυγό της.
Βοήθεια... Η βοήθεια που σου δίνεται και σε κάνει να αισθάνεσαι δυνατότερος ή βοήθεια που σου δίνεται και σε κάνει να αισθάνεσαι ανήμπορος; Βοήθεια που σου δίνεται όταν την έχεις ανάγκη; Ή βοήθεια που σου ζητείται να σου δοθεί ακόμη κι όταν δεν τη χρειάζεσαι; Βοήθεια που θέλεις να προσφέρεις στις περιπτώσεις εκείνες που βλέπεις ότι χρειάζεται να το κάνεις; Ή βοήθεια που επιθυμείς να δόσεις προκειμένου να βοηθηθείς;
Θέλω να σε αγαπάω, χωρίς να σε εγκλωβίζω.
Να σε εκτιμώ, χωρίς να σε κρίνω.
Να σε ακολουθώ, χωρίς να σε ελέγχω.
Να σε προσκαλώ, χωρίς να απαιτώ.
Να φεύγω, χωρίς να νιώθω ενοχές.
Να σου ασκώ κριτική, χωρίς να σε κατηγορώ.
Να σε βοηθώ, χωρίς να σε προσβάλλω.
Αν όλα αυτά γίνουν αμοιβαία, μπορούμε να "συναντηθούμε" πραγματικά και να επωφεληθούμε από τη σχέση μας.
(Virginia Satir)
