Γάμος: Η διαιώνιση του εαυτού

''Ο γάμος είναι κάτι το ιδιαίτερο και δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο (Whitaker & Keith, 1981). Πρόκειται για την ένωση δύο ''αποδιοπομπαίων τράγων'', οι οποίοι στέλνονται από τις οικογένειές τους για να διαιωνίσουν τους εαυτούς τους.

Ο καθένας είναι ''προγραμματισμένος'' να κάνει με το δικό του γάμο μια ανασκόπηση της οικογένειας προέλευσής του, ενώ και οι δύο σύντροφοι μαζί καλούνται να διεργαστούν τη σύγκρουση που γεννάται από τη συνθήκη αυτή.

Ο καθένας αισθάνεται ματαίωση και προσκολλάται όλο και περισσότερο σε οτιδήποτε του φαίνεται πιο οικείο, εντείνοντας με αυτό τον τρόπο τα προβλήματα. Συνεχώς αντιδρά στον τρόπο που ο άλλος κάνει τα πράγματα.

Όσα ζευγάρια τελικά παραμένουν μαζί, οδηγούνται σε μία προσαρμογή η οποία μειώνει τη σύγκρουση, λόγω είτε κάποιου συμβιβασμού είτε μιας μονομερούς υποχώρησης. Σε κάθε περίπτωση, έχοντας βιώσει το πώς είναι να είναι κάποιος διαφορετικός, στρέφονται στη συνθήκη του ''μαζί''.

Πηγή:
Κουνενού Ε. Καλλιόπη, ''Συμβουλευτική και Θεραπεία Οικογένειας'', Σειρά: Ψυχολογία, Εκδόσεις Παπαζήση

Εμείς, οι άλλοι και οι επιλογές μας

Όταν αγαπάς τις επιλογές σου, αγαπάς εσένα.

Κι όταν αγαπάς εσένα, αυτό που προέχει είναι να ζεις με έναν τρόπο τέτοιο, που να ικανοποιεί εσένα. Να κάνεις αυτό που εσύ αγαπάς. Όχι αυτό που αγαπούν οι άλλοι.

Όταν αγαπάς εσένα, χρησιμοποιείς αυτή την αγάπη για να βελτιώσεις τις σχέσεις σου με τους άλλους, και δε ζητάς, ούτε επιδιώκεις απεγνωσμένα την αγάπη των άλλων για εσένα και τις επιλογές σου. 

Όταν η φροντίδα του εαυτού σου είναι το πρωταρχικό μέλημά σου, τότε οι επιλογές σου φροντίζουν κι αυτές την ψυχή σου.

Γιατί ξέρεις πως, μόνο μέσα από τη φροντίδα και την αγάπη του εαυτού σου, θα μπορέσεις να είσαι εκεί για τους άλλους με έναν τρόπο γνήσιο και αληθινό. Και οι άλλοι θα ανταποκριθούν σε αυτή τη γνησιότητα. Κι εσύ στη δική τους. Και πάει λέγοντας...

Φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι...

Για να αγαπάς εσένα, πρέπει να έχεις μάθει να το κάνεις. 

Το να σε αγαπάς σημαίνει ότι οι επιλογές σου πάντα εκεί οδηγούν... στην αγάπη. Συγκεκριμένα, στην αύξηση της αγάπης απέναντι σε 'σένα. 

Είναι οι επιλογές που δεν τις λες, απλά τις κάνεις.

Είναι οι αποφάσεις, όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις σου, και στον τρόπο που ζεις.

Που δεν ''κραυγάζεις'' γι' αυτές, μόνο τις ζεις. 

Που τις αγαπάς μόνος, χωρίς να περιμένεις από τους άλλους να τις αγαπήσουν.  

Ακόμα κι εκείνες τις επιλογές που σε απομάκρυναν από την αγάπη για τον εαυτό σου (μ' αυτή την έννοια, οι ''λάθος'' επιλογές), και σε έκαναν να μετανιώσεις γι' αυτές, τις αγαπάς κι αυτές. 

Δεν τις διαγράφεις. Δε φέρεσαι σαν ποτέ να μην υπήρξαν. Τις κάνεις κι αυτές δικές σου και δέχεσαι ότι έπαιξαν το ρόλο τους στη ζωή σου. 

Γιατί όταν αγαπάς τον εαυτό σου, του δίνεις το περιθώριο να πάει και προς εκείνη την κατεύθυνση που αργότερα εσύ ορίζεις ως ''λάθος''. Κατανοείς τους λόγους που πήγε εκεί. Τον συγχωρείς. Και μέσα από αυτή τη συγχώρεση, τη βαθιά κι ειλικρινή, που ακολουθεί το σεβασμό του εαυτού σου, πας ένα βήμα παρακάτω. 

Έτσι προχωράς στην πορεία της ζωής, μέσα από τη συγχώρεση, τη συνδιαλλαγή και τη συμφιλίωση με τους άλλους, αλλά πολύ περισσότερο με τον ίδιο σου τον εαυτό...

Εαυτός, δεσμεύσεις και ψυχική ελευθερία

Θέλεις να κόψεις τους κόμπους που δεν μπορείς να λύσεις. Ξέρεις όμως ότι αυτοί θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Θέλεις να αποφύγεις αυτό με το οποίο έρχεσαι αντιμέτωπος ξανά και ξανά. Βλέπεις όμως ότι δεν μπορείς, επειδή εκεί ακριβώς, βρίσκεσαι εσύ. 

Θέλεις να φύγεις από 'κει που, μόνος σου επιλέγεις να πας. Ξέρεις όμως ότι δεν είναι αυτή η λύση. 

Βλέπεις τους ''κόμπους'' σαν εχθρούς. Δεν ξέρεις όμως ότι αυτός που βλέπεις σαν εχθρό, είναι ο εαυτός σου.

Θέλεις να απομακρύνεσαι από αυτό που δεν μπορείς να λύσεις. Από ό, τι σε θυμώνει, σε απελπίζει, σε πονά, σε κάνει να αισθάνεσαι ότι χάνεις τον έλεγχο. Τι πιο λογικό; 

Όμως με έναν τρόπο μαγικό, εκεί επιστρέφεις πάντα. 

Κι αν δεν επιστρέφεις, συναντάς το επόμενο ''άλυτο πρόβλημα''. Που όμως ξέρεις ότι κάτι κοινό έχει με το προηγούμενο. 

Γιατί αυτό που συναντάς τελικά, δεν είναι το πρόβλημα αλλά ο ίδιος σου εαυτός απέναντι στο πρόβλημα. 

Αυτό που συναντάς είναι ο δικός σου μοναδικός τρόπος να βλέπεις, να ακούς, να κρίνεις... να βιώνεις τον κόσμο και ό, τι περιέχεται σε αυτόν. 

Μπορείς να απομακρυνθείς από τους ''κόμπους'', όχι όμως από τον εαυτό σου. 

Αυτός θα είναι πάντα εκεί. Σε κάθε δυσκολία, σε κάθε σχέση-''κόμπο''... σε κάθε συνάντηση της ζωής. 

Δε βρίσκεται στη φυγή η ελευθερία. 

Βρίσκεται εκεί απ' όπου επιλέγεις να φεύγεις, αλλά ταυτόχρονα δε φεύγεις ποτέ. Σε όλες εκείνες τις διπλές καταστάσεις των ''πρέπει'' και των ''θέλω'' σου. 

Εκεί είναι η απόλυτη δέσμευσή σου, εκεί και η ελευθερία σου...