''Αυτό που βλέπαμε λοιπόν να εμφανίζεται βαθμιαία, ξεπερνούσε την απλή εικόνα που δεν μπορούσαν να απαγκιστρωθούν από μία αμοιβαία διπλή δέσμευση. Η Άννα και ο Μπενεντέτο δεν ήταν απλώς δύο πρόσωπα που έσπρωχναν τα φύλλα μιας περιστρεφόμενης πόρτας κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για το ποιος ήταν υπεύθυνος της κίνησης αυτής που τους έκανε να ζαλίζονται- είχε εμφανιστεί και κάτι άλλο: ένα σύστημα στη δημιουργία του οποίου είχαν συμβάλλει και το οποίο, λειτουργώντας με τους δικούς του νόμους, τους κρατούσε αιχμάλωτους άκαμπτων και κυκλικών κινήσεων, που εκ πρώτης όψεως κανένας δεν μπορούσε να αντέξει.
Πέρα από τα προσωπικά κίνητρα, η λειτουργία της συμπεριφοράς του καθενός έπρεπε να ανιχνευτεί στον περίγυρο του συστήματος του ζευγαριού. Τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλλαν ο ένας τον άλλον, μπορούσαν να περιγραφούν ως ένας τρόπος αμοιβαίας επιβεβαίωσης και ενίσχυσης των πεποιθήσεων του συντρόφου, καθώς και της βοήθειας στην αποφυγή της αντιμετώπισης του ξεριζώματος που θα αποτελούσε συνακόλουθο της αλλαγής.''
(Απόσπασμα από το Βιβλίο: Αν μ' αγαπάς, μη μ' αγαπάς (1991), Μονί Ελκάιμ, εκδ. Κέδρος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου