''Ο γάμος σε ένα πολύ σημαντικό βαθμό δεν είναι παρά η αναδημιουργία του αρχικού δεσμού με τη μητέρα και αργότερα με τον πατέρα. Όταν παντρευόμαστε δηλαδή, διαλέγουμε ασυνείδητα ένα πρόσωπο με το οποίο επιθυμούμε να αναδημιουργήσουμε τον αρχικό μας δεσμό με τη μητέρα και τον πατέρα, είτε όπως ήταν στην πραγματικότητα είτε όπως θα θέλαμε να ήταν. Αν υπήρξαν προβλήματα στη σχέση εκείνη, ασυνείδητα διαλέγουμε έναν άνθρωπο τέτοιο ώστε να ξαναδημιουργηθούν τα ίδια προβλήματα, προσδοκώντας μάταια ότι αυτή τη φορά θα τα λύσουμε. Ισχύει δηλαδή αυτό που ο Freud ονόμασε ''καταναγκασμό της επανάληψης'' (repetition compulsion).
Κομμάτια της παλιάς σχέσης ενδοβάλλονται μέσα μας σαν εσωτερικευμένα αντικείμενα και προβάλλονται στο σύζυγο μόλις παντρευτούμε. Σε κάθε στενό δεσμό, αλλά ιδιαίτερα στο συζυγικό, ο ένας μεταφέρει στον άλλο, μέσω αμοιβαίων προβολών, κομμάτια της ψυχολογίας του άλλου. Αυτό δημιουργεί σύστημα επανατροφοδότησης, το οποίο επηρεάζει συνεχώς και κυκλικά τη συμπεριφορά μεταξύ των συζύγων, έτσι ώστε η τελική συμπεριφορά καθενός δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της ατομικής του ψυχολογίας αλλά και της συνεχούς αλληλεπίδρασης.
Θα απλοποιήσω με ένα παράδειγμα:
Ας πούμε ότι η μητέρα μου δεν ήταν καλή μαζί μου και εγώ ασυνείδητα κουβαλώ μέσα μου την ιδέα ότι όλες οι γυναίκες είναι κακές και δεν πρέπει να τις εμπιστεύομαι. Όταν παντρευτώ, ασυνείδητα αρχίζω να θεωρώ ότι η γυναίκα μου είναι κακή και αρχίζω να παρεξηγώ κομμάτια από τη συμπεριφορά της ως κακά, ενώ για κάποιον άλλο ίσως δε θα έδειχναν κακία. Αυτό επηρεάζει τη συμπεριφορά μου απέναντί της και της φέρομαι άσχημα. Όταν της φερθώ άσχημα πολλές φορές, η γυναίκα μου αρχίζει να γίνεται επιθετική απέναντί μου, οπότε εγώ επιβεβαιώνομαι ότι πράγματι είναι κακή και τότε κλειδώνομαι σε μία συμπεριφορά από την οποία δεν μπορώ πλέον να βγω, μιας και κάθε φορά καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Αυτό οι ειδικοί της θεωρίας της επικοινωνίας το ονομάζουν φαινόμενο ισοκατάληξης (equifinality). Στην καθημερινή μας κουβέντα το λέμε φαύλο κύκλο. Από τα ανωτέρω καταλαβαίνει κανείς ότι είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν θεραπευτικά συζυγικά ή οικογενειακά προβλήματα με την τεχνική της ατομικής ψυχαναλυτικής θεραπείας και ότι χρειάζεται να δει κανείς το ζεύγος ή την οικογένεια ολόκληρη.''
Βιβλιογραφική Πηγή:
Τομαράς Β. Καραμανωλάκη Χ., Ζέρβας Ι. (2008), Θεραπεία Ζεύγους, Ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις από την Ψυχαναλυτική, τη Συμπεριφορική και τη Συστημική οπτική. Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη
(Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το 1ο κεφάλαιο: Ο γάμος ως πηγή κατάθλιψης, Ματθαίος Γιωσαφάτ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου