''Αν μ' αγαπάς, μη μ' αγαπάς''

''Αυτό που βλέπαμε λοιπόν να εμφανίζεται βαθμιαία, ξεπερνούσε την απλή εικόνα που δεν μπορούσαν να απαγκιστρωθούν από μία αμοιβαία διπλή δέσμευση. Η Άννα και ο Μπενεντέτο δεν ήταν απλώς δύο πρόσωπα που έσπρωχναν τα φύλλα μιας περιστρεφόμενης πόρτας κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για το ποιος ήταν υπεύθυνος της κίνησης αυτής που τους έκανε να ζαλίζονται- είχε εμφανιστεί και κάτι άλλο: ένα σύστημα στη δημιουργία του οποίου είχαν συμβάλλει και το οποίο, λειτουργώντας με τους δικούς του νόμους, τους κρατούσε αιχμάλωτους άκαμπτων και κυκλικών κινήσεων, που εκ πρώτης όψεως κανένας δεν μπορούσε να αντέξει.

Πέρα από τα προσωπικά κίνητρα, η λειτουργία της συμπεριφοράς του καθενός έπρεπε να ανιχνευτεί στον περίγυρο του συστήματος του ζευγαριού. Τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλλαν ο ένας τον άλλον, μπορούσαν να περιγραφούν ως ένας τρόπος αμοιβαίας επιβεβαίωσης και ενίσχυσης των πεποιθήσεων του συντρόφου, καθώς και της βοήθειας στην αποφυγή της αντιμετώπισης του ξεριζώματος που θα αποτελούσε συνακόλουθο της αλλαγής.''

(Απόσπασμα από το Βιβλίο: Αν μ' αγαπάς, μη μ' αγαπάς (1991), Μονί Ελκάιμ, εκδ. Κέδρος)

''Το πείραμα του ανέκφραστου προσώπου''

''Το βρέφος αντέδρασε με τον τυπικό τρόπο που αντιδρούν τα βρέφη στη συνθήκη του ανέκφραστου προσώπου: προσανατολίστηκε κατ' επανάληψη προς τον ανέκφραστο γονέα, καταβάλλοντας ενεργές προσπάθειες για να του προσδώσει ζωντάνια. Ύστερα άρχισε να αποσπάται: κοίταζε τα χέρια του και στριφογύριζε το βλέμμα του στο κεφάλι του ανέκφραστου γονέα. (...) Το διαλογικό και το τριλογικό παιχνίδι είναι σαν ένα πάρτι με φίλους... αποσκοπεί ουσιαστικά στη διασκέδαση και την ευθυμία... αποτελεί ένα μέσο για την εγκαθίδρυση της συναισθηματικής επαφής, το μοίρασμα της ευχαρίστησης. (...) Η τέχνη της συναισθηματικής επαφής βρίσκεται στον πυρήνα των στενών μας σχέσεων. Η βασική μονάδα εντός της οποίας αναπτύσσουμε τις σχέσεις μας αυτές, είναι συχνά το πρωταρχικό τρίγωνο: ο πατέρας, η μητέρα και το βρέφος.'' 

(Αποσπάσματα από το βιβλίο: ''Το πρωταρχικό τρίγωνο'' (2006), Fivaz - Depeursinge E., Corboz-Warnery A., Αθήνα, εκδ. Καστανιώτη)

Να ανακαλύψεις τον εαυτό σου... Αυτός είναι ο προορισμός.

''Δε θα σου πω ποιο δρόμο να διαλέξεις. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ποιους δρόμους διάλεξα εγώ και πού με πήγαν. Όμως ακόμα κι αυτό δε θα σου προσφέρει καμία βοήθεια.

Ο καθένας περπατάει στους δικούς του δρόμους, με το δικό του βηματισμό. Και ένα πράγμα είναι σίγουρο: κάποιους δρόμους πρέπει να τους περπατήσουμε μέχρι τέλους για να συμπεράνουμε την ομορφιά ή την ασχήμια τους. Πρέπει να τους περπατήσουμε για να δούμε πού οδηγούν.

Οι ίδιοι δρόμοι στη ζωή οδηγούν σε διαφορετικό προορισμό τον καθένα. Ό, τι και να σου πω εγώ, τι να προσέξεις, τι να αποφύγεις, τι να προσπεράσεις, δεν έχει κανένα νόημα. Θα σου πω λοιπόν μονάχα το εξής: Περπάτα προς όποια κατεύθυνση θέλεις. Η μαγεία είναι να βρεις μόνος σου το ''σωστό'' προορισμό. Ο ''σωστός'' προορισμός άλλωστε, είναι για τον καθένα διαφορετικός και μοναδικός. Με όποια βήματα, σε οποιαδήποτε διαδρομή, να ανακαλύψεις τον εαυτό σου... Αυτός είναι ο προορισμός...''

Απόσπασμα από το βιβλίο ''Ο δρόμος της πνευματικότητας'' του Χόρχε Μπουκάι* (Jorge Bucay)

*Ο Χόρχε Μπουκάι γεννήθηκε το 1949 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Γιατρός και ψυχοθεραπευτής της σχολής Gestalt, ειδικεύτηκε στη θεραπεία των νοητικών ασθενειών, εργαζόμενος αρχικά σε νοσοκομεία και κλινικές και, στη συνέχεια, δίνοντας διαλέξεις σε ιδρύματα, κολέγια, θέατρα, καθώς και σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων, είδε περισσότερα από δώδεκα βιβλία του να μεταφράζονται σε τουλάχιστον είκοσι μία γλώσσες και να τοποθετούνται πρώτα στις λίστες των ευπώλητων κάθε χώρας. Εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής ενηλίκων, ζευγαριών και κοινωνικών ομάδων. Ζει στα προάστια του Μπουένος Άιρες με τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά.