''Πιστεύω ότι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να λάβω από τους άλλους, είναι να με βλέπουν, να με ακούν, να με καταλαβαίνουν.'' (Virginia Satir)
Αλλά ταυτόχρονα, και το καλύτερο δώρο που μπορούμε εμείς οι ίδιοι να κάνουμε στους άλλους.
Αυτό που έχουμε μάθει να κάνουμε, είναι να ακούμε, να βλέπουμε και να κατανοούμε με βάση αυτό που είμαστε εμείς.
Ο καθένας βλέπει, ακούει και κατανοεί με τα δικά του μάτια, τα δικά του αυτιά, την δική του καρδιά. Υπάρχει ένας μοναδικός τρόπος στον καθέναν, να σχηματίζει γνώμες και απόψεις για τους άλλους και την πραγματικότητα. Ο μοναδικός αυτός τρόπος προέρχεται από τις εμπειρίες και την προσωπική ιστορία του καθενός. Γι' αυτό είναι μοναδικός άλλωστε, γιατί μοναδική είναι και η κάθε προσωπική ιστορία.
Στη διαπροσωπική επαφή μας με τους άλλους, έχουμε ανάγκη να ακουγόμαστε και να γινόμαστε κατανοητοί με έναν τρόπο ουσιαστικό. Όταν οι άλλοι περιμένουν από 'μας την ίδια, ουσιαστική επαφή, είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε;
Αν προσπαθούσαμε να μπούμε στη θέση του άλλου, απαλλαγμένοι από κάθε είδος δικών μας πεποιθήσεων και δικών μας ''εσωτερικών φωνών'', οι σχέσεις μας θα ήταν βαθύτατα διαφορετικές.
Αν βγάζαμε για μία φορά, τα γυαλιά που συνηθίζουμε να φοράμε σε κάθε επικοινωνία και κάθε πράξη ''σχετίζεσθαι'', θα ακούγαμε και θα βλέπαμε διαφορετικά πράγματα.
Νομίζω πως θα συλλαμβάναμε διαφορετικά νοήματα, όχι μόνο για τους άλλους και για αυτό που μας επικοινωνούν, αλλά και για εμάς τους ίδιους.
Θα ήμασταν εκεί με έναν διαφορετικό τρόπο... Για το παιδί μας, το σύντροφό μας, τους φίλους μας, τους γονείς μας, τους συναδέλφους μας.
Κάθε επικοινωνία και κάθε επαφή μας με τους άλλους, θα ήταν ουσιαστική και πραγματικά διαπροσωπική, εάν μαθαίναμε να ακούμε, να βλέπουμε, να αισθανόμαστε...
Να ακούμε αυτό που οι άνθρωποι θέλουν να μας πουν, αντί γι' αυτό που θέλουμε να ακούμε εμείς, ή που έχουμε μάθει να ακούμε οι άνθρωποι να λένε.
Να ακούμε και αυτό που δε λένε. Αυτό είναι πιο σημαντικό. Να ακούμε με τα μάτια.
Γιατί στις πράξεις βρίσκονται τα μεγαλύτερα νοήματα...
Να βλέπουμε στα μάτια τους τη δική τους αλήθεια σε σχέση με αυτό που λένε, αντί να στρεφόμαστε στη δική μας αλήθεια.
Να βλέπουμε όλα εκείνα που οι άνθρωποι ''λένε'' με τις πράξεις τους (είτε το επιλέγουν, είτε όχι) για να μας ''πουν'' αυτά που δεν μπορούν ή δεν είναι έτοιμοι να πουν.
Να τα βλέπουμε όχι μόνο μέσω της αίσθησης της όρασης, αλλά κυρίως μέσω όλων των άλλων αισθήσεων. Τότε περνάμε από την κατάσταση ''βλέπω'', στην κατάσταση ''βιώνω''.
Να αισθανόμαστε και να συλλαμβάνουμε το νόημα και το συναίσθημα που θέλουν να μας μεταδώσουν τη στιγμή που μας μιλούν, αντί να σκεφτόμαστε την απάντηση που θα δώσουμε εμείς.
Να δίνουμε μάχη μέσα μας, για να καταλάβουμε αυτό που θέλουν να μας κάνουν να καταλάβουμε.
Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να γινόμαστε κατανοητοί.
Αυτό μπορεί να γίνει σε δύο επίπεδα.
Σ' ΄ένα πρώτο επίπεδο, οι άλλοι μπορούν να μας καταλάβουν ως προς αυτό που λέμε σε λεκτικό επίπεδο.
Σ' ένα δεύτερο και σημαντικότερο επίπεδο, το να γινόμαστε κατανοητοί σημαίνει οι άλλοι να μπορούν να μπαίνουν στη θέση μας, να προσπαθούν να φανταστούν και να βιώσουν τα συναισθήματα που βιώνουμε μία συγκεκριμένη στιγμή, να ακούν αυτά που λέμε σε σχέση όμως με το γεγονός με το οποίο τα συνδέουμε και τη βαρύτητα που έχει το γεγονός αυτό για εμάς. Αυτό που λέγεται δεν μπορεί να απομονωθεί από το πρόσωπο από το οποίο λέγεται και από το γεγονός στο οποίο αναφέρεται.
Πρόκειται για μία ''βιωματική'' κατανόηση, και μία από τις βασικότερες ανάγκες κάθε ανθρώπινου πλάσματος.
Είναι σαν εκείνο τον ''ενστικτώδη'' τρόπο, που μία μάνα σχετίζεται με το νεογέννητο παιδί της και ανταποκρίνεται στις ανάγκες του,
σαν εκείνο το ''μαθημένο'' τρόπο που δυο γονείς στέκονται απέναντι στον έφηβο γιο τους,
που ένας θεραπευτής στέκεται απέναντι στο θεραπευόμενό του,
που ένα ζευγάρι επικοινωνεί για να λύσει προβλήματα και δυσκολίες που προκύπτουν στο γάμο του.
Πρόκειται για μία ''χροιά'' και μία ''απόχρωση'', που μπορεί να αποκτηθεί σε κάθε διαπροσωπική επαφή, σε κάθε ανθρώπινη σχέση.
Να ακούμε, να βλέπουμε, να αισθανόμαστε με έναν τρόπο διαφορετικό...
Με αυτό τον τρόπο η επικοινωνία γίνεται επαφή. Και η επαφή ένα δώρο πολύτιμο, μέσα στη δίνη... τις δυσκολίες και τα άγχη της καθημερινότητάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου